Μπορούμε και χωρίς ρόδες!

Για κάποιο λόγο στις ελληνικές «μεγαλουπόλεις» θεωρούμε πολιτισμό το να έχουμε και να κυκλοφορούμε το γυαλιστερό, τελευταίου τύπου αυτοκίνητό μας. Περιμένουμε στην ουρά με υπομονή, καθισμένοι και δεμένοι στις θέσεις μας, εισπνέοντας την εξάτμιση, τη μόλυνση και το θόρυβο του μπροστινού σούπερ αυτοκινήτου. Γιατί δε φαντάζομαι να έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι μετακινείται με ταχύτητα επειδή έχει τέσσερις ρόδες;! Και δίπλα μας προσπερνούν πεζοί, ποδήλατα, παιδιά,σκυλιά, γατιά, η ζωή γενικά!

Σκεφτείτε τι λυτρωτικό θα ήταν αν για μια μέρα κατεβαίναμε όλοι χωρίς το βάρος των κυβικών του αυτοκινήτου μας, μόνο εμείς και το σώμα μας…Τι καλά που θα μας χωρούσαν οι μικροί ελληνικοί δρόμοι, θα βλέπαμε κάτι παραπάνω από το κεφάλι του διπλανού, θα βλέπαμε και λίγο ουρανό,θα χρησιμοποιούσαμε όλα μας τα άκρα και θα υψώναμε το παράστημά μας.

Αν το κάναμε κάθε μέρα, το γυμναστήριο θα ήταν ίσως περιττό και θα προσέχαμε ότι μας λείπουν και άλλα πράγματα: όχι μόνο θέσεις στάθμευσης και λεφτά για καύσιμα. Θα θέλαμε πιο πολλά δένδρα για να περπατάμε στη σκιά τους, πιο πολύ πράσινο για να ξαπλώνουμε και να ονειρευόμαστε.

Kαι αυτά ανήκουν σε όλους και δε μας στοιχίζουν τίποτε. Αν το δοκιμάσουμε η αλλαγή θα είναι τεράστια και άμεση και δε θα χρειάζεται να δραπετεύουμε κάθε σαββατοκύριακο, θα είμαστε ελεύθεροι κάθε μέρα.

katkran